انسان به عنوان یک موجود اجتماعی که زیستش وابسته به دیگر انسانها و در میان آنها بودن می باشد با ظهور ویروس کووید19 دستخوش تغییرات مهم شده تا جایی که به شدت از تجمعات و مراوده گروهی و حتی فردی افراد با یکدیگر جلوگیری میشود.
لمس کردن و لمس شدن، در آغوش گرفتن، بوسیدن، برقراری ارتباط چشمی و حتی بوییدن، همگی از آن دسته رفتاری اجتماعی انسان است که اگر به اندازه و به موقع صورت نگیرد در روحیات انسانها و به ویژه روابط اجتماعی و عاطفیشان به شدت تاثیر میگذارد، تصور کنید پارتنرها و زوجینی که در روابط عاطفی شریک یکدیگر هستند و هر کدام در قسمتهایی از جامعه مشغول فعالیت هستند اگر بخواهند پروتکلهای بهداشتی را تماما رعایت کنند آیا چیزی از رابطه عاطفی باقی خواهد ماند؟
و به همین صورت روابط دوستانه، اجتماعی و خانوادگی تحت تاثیر آسیبهای عدم تحقق این رفتارهای اجتماعی قرار گرفته است.
به نظر همینقدر که در اجرای پروتکلهای اجتماعی فرهنگسازی و سخت گیری صورت گرفته، می بایست آگاهی دادن و استفاده از مشاوره جهت برطرف نمودن عوارض و سایدافکتهای انجام این پروتکلها صورت گیرد تا شاید بشود یک توازن هر چند سطحی در روان آسیب دیده افراد ایجاد نمود. شاید معضل اصلی جوامع نه خود ویروس و تاثیرش بر بدن انسانها بلکه عوارض ناشی از رفتارهای مقابله با ویروس در آینده باشد.
بدود دیدگاه